Mag nie wykazywał żadnych pozytywnych emocji podczas walki z przeciwnikiem. Nic go nie zaskakiwało, nic nie cieszyło. Nawet ten trafiony atak... mógłby być bardziej skuteczny. Mógł go zwalić z nóg. Ten człowiek był zbyt rozgadany... "Wkurzające..." pomyślał. Widział jego zapał i determinację do walki, ale jego arogancja i nie dokładny pomiar siły na zamiary były godne pożałowania. Na pierwszy rzut oka... silny, szybki gość. Tak, to prawda... szybki i silny. Jego wytrzymałość dorównywała sile ciała Noiza, ale zwinność... tak, zwinność. To ona była kluczem do wygranej walki. Mógł bardzo łatwo przewidzieć ruch i go zblokować, uniknąć, odskoczyć, schylić się i szybko wykonać kontratak. Stali niedaleko od siebie. Atak poskutkował, nawet zranił go do poziomu poparzenia. Prawa ręka wciąż była w formie ostrza, gotowa do ataku... Powoli zaczęło falować, energia zeszła z ramienia. Wpatrywał się w przeciwnika sokolim i przymrużonym wzrokiem. Widział go jak na dłoni. To była prowokacja. Starał się go uświadomić, że gdy ta dziwna forma przestaje być twarda, jego moc słabnie... nic bardziej mylnego. Przekręcił lekko ciało o 90 stopni, czekając na kolejny atak. Miał to już być jego ostatni atak w stronę przeciwnika. Wyczekiwał takiego momentu, w którym mięśniak ruszy na niego. Lekko skrył rękę za płaszczem. To co zrobił ze swoją dłonią, to czarne pazury pokroju wielkich igieł. Długie na 50 cm i grube na 5... było pięć na prawej dłoni. Ciągle schowana, czyhająca na atak, była gotowa odpowiedzieć. Wykona pochył ciała na lewy bok, lekko schodząc na dół i wyprowadzi pchnięcie przepełnione mocą Rymu w brzuch oponenta. Taki cios powinien przebić jego tors i wnętrzności. Noiz był również wyczulony na wszelkiego rodzaju zmyłki i zawsze atak mógł przeprowadzić w inny sposób. Tak, aby zadać jak najwięcej obrażeń, nie ponosząc przy tym szkód. Jego plan był dobry, a wykonanie na miarę jego możliwości. Nie pierwszy raz wykonywał tego typu manewr. To była norma... przyczaić się, zmylić przeciwnika, a potem uderzyć ze spotęgowaną siłą, tak... aby zabić.

Lekkie niepowodzenie, tylko tak dziewczyna mogła opisać fakt iż uderzony przez nią przeciwnik, nie został pokrojony. Dwa wielobarwne ostrza powróciły do Chiny, niczym dwaj rycerze po nieudanej bitwie. Zawirowały naokoło niej, jakby przepraszając za swoje karygodne zachowanie. Ona jednak odprawiła je w taki sposób, że w jednym momencie rozproszyły się na wszystkie strony światła. China czuła się sfrustrowana. Zmrużyła oczy, patrząc jak przeciwnik wstaje.
- Niech to szlag...- wymamrotała pod nosem. Potem znów dobyła miecza, tym razem z zaciętym wyrazem twarzy. Z myślą: Powalę go, albo on powali mnie. Zamachnęła się nim do tyłu, dzierżąc go w prawej dłoni. Lackrima nabrała mocy, parę iskier zatańczyło na ostrzu... a potem zaczęło się ono iskrzyć... iskrzyć... dookoła w pewnym momencie zrobiło się szarzej. Miecz zbierał światło, barwę światła z okolicy, by wykorzystać ją w ataku... Robił to szybko, błyskawicznie wręcz. Po paru sekundach lackrima nie wyrabiała wręcz od nadmiaru barw. Wirowała, kręciła się niczym koło... koło pojazdu... tak prędko jak turbina. Mogłoby się od tego wirowania, zakręcić w głowie... A China chciała to inaczej wykorzystać. Wysunęła prędko miecz na przód. Pragnęła by ten wystrzelił... tak... wystrzelił łukiem tęczy, mocnym niczym pień drzewa promieniem, pędzącym z szybkością światła... Jednak.. Przeciwnik pędził wprost na nią. Nie wyglądało na to, żeby zamierzał się zatrzymać... a China...
- Teraz.- nakazała swojej broni z uśmiechem, a ta zabzyczała, od nadmiaru mocy i wystrzeliła ten wielobarwny promień, który już uprzednio malował się w wyobraźni dziewczyny. Nie było mowy, by ten atak chybił.. Ona przypuszczała nawet, że nie było mowy, by atak nie zabił, a przynajmniej poważnie uszkodził bo w końcu... China użyła prędkiego pocisku... przepełnionego napięciem elektrycznym które działa tak samo, jak rażenie piorunem, może nieco inaczej, jednak prawie z równą siłą.
Jej serce zabiło mocniej. Cóż mogła znaczyć fioletowa barwa jego ciała? Miała nadzieję iż nie jest to jakaś głupia sztuczka, zdolna zniszczyć jej zapał i pewność, co do celności i skuteczności jej ataków. Nie chciała zawalić już pierwszej misji... Nie było mowy, żeby do tego miała dopuścić!

Noiz postanowił nie wtrącać się do bitwy dziewczyny na którą biegł coraz to grubszy i grubszy fioletowy mag.
- Nie,nie! nie zginę sam! kochaniutka pójdziesz ze mną! - wrzasnął, jednakże gdy promień uderzył prosto w jego klatkę piersiową którą przebił na wylot, to go nie powstrzymało. Stał w miejscu śmiejąc się chytrze z dosyć sporą dziurą. Powoli pojawiały się następne dziury wypełnione białym blaskiem, najpierw ręce, nogi, potem głowa a następnie.. dosyć spory wybuch na szczęście nie wyliczony ,gdyż zatrzymał się tuż przed twarzą Chiny i kilka metrów od Noiza. Cała ziemia była pokryta fioletową trucizną która powoli wtapiała się w ziemię.
- Teraz.. - rzekł spokojny , opanowany, dosyć pewny swego. Mała ognista iskra wyleciała za krzaków rozpalając dziwną substancję.
- Zajmijcie ich chwilę, zaraz się przygotuję - dodał mistrz szybko znikając wam z oczu. Siedmiu być może magów ustawiło się za ogniem wyjmując swoje miecze. Nerwowo czekali na rozwój sytuacji.
- Pole bitwy zaraz będzie gotowe panie!

Dziewczyna lekko zdezorientowana tym co tworzą przeciwnicy, zaczęła cofać się w stronę Noiza. Chłopak był bardzo spokojny i zbierał w sobie moc... Przeciwnik nie wiedział, że im dłużej On się przygotowuje, chłopak zbiera w sobie ogromne pokłady energii z wnętrza wymiaru. Wyczekiwał dokładnie, na jakie posunięcie zdecyduje się jego towarzyszka i co zrobi przeciwnik. Widząc, że kobieta wyprowadziła bardzo skuteczny na pozór atak, rozstawił szerzej nogi, skręcił ciało w prawą stronę i w tej pozycji powiedział:
- Nie marnuj na nich energii... prawdziwa walka dopiero się zaczyna.
Na jego ustach zawitał lekko demoniczny uśmieszek, a energia wokół jego osoby zaczęła nieźle skakać. Amplituda pomiarowa jego mocy była tak niestabilna, że sama China mogła to wyczuć. Był jak bomba, która w każdej chwili może zrobić "Bum !". Jego ręce zbliżały sie do siebie, a moc w tamtym miejscu ogromnie się zwiększyła. Nie potrafił tego wyciszyć, a nawet się nie starał. Wyczekiwał na atak, z gotową już kontom. China miała służyć do tarczy, która mogła przyjąć na siebie pierwszy atak. Ich przywódca najprawdopodobniej władał ogniem. Ale można będzie to bardzo szybko skończyć, o ile dwójka wróżek dogada się bez słów.

Ostatnio edytowany przez Noiz (2014-10-11 22:56:49)

China zaśmiała się z radości, gdy jej słodkie maleństwa wykończyły czterech magów, a potem rozsypały się wtórując jej. Zacisnęła rękę na rękojeści miecza i obserwowała przebieg wydarzeń. Ta niepewność w oczach trzech pozostałych wrogów... China napawała się nią. Ale potem pojawił się mistrz gildii. Dziewczyna czuła zła aurę bijącą od niego... a tak właściwie... Noiz także dziwnie ją zniechęcał... Biła od niego jakaś dziwna siła. Czuła, że zaraz wykona ok ostateczny atak, który nie sposób będzie przezwyciężyć. Zerknęła na niego przez ramię. Jakiś dziwny... mrok. Bo tylko tak mogła sobie to wyjaśnić. Magia, której jeszcze nigdy nie widziała, ale nie widziała jeszcze wiele...
Ciała magów, zaczął pochłaniać ogień. Co takiego? China nie miała pojęcia czy dzieje im się krzywda, czy też nie... ale sam ten pomysł... Czy mistrz tej gildii myśli co robi?! Dlaczego..? Dziewczyna potrząsnęła głową, by przestać się nad tym zastanawiać. Tylko walka.
- Dziecinadę?- zapytała z uśmiechem na twarzy.- Masz rację. Nudzi mnie już ta zabawa!- dodała, a jej głos przypominał wołanie małej dziewczynki. Był pełen radości, rzecz jasna, udawanej. Jednak China, z początku nie miała pomysł jak zaatakować. Jej miecz lekko się poruszył, od ruchu jej ręki. Wpatrywała się w mistrza wrogiej gildii. Serce jej waliło. Zakończyć... Sugerował koniec. Koniec... ale ich koniec... czy swój?
Ach ta mroczna aura Noiza... China odsunęła się od niego znacznie. Im dalej tym lepiej tak? następnie spojrzała na przeciwnika. Uśmiechnęła się.
- Myślisz że nie dam ci rady?- zaśmiała się. Odczuwała już lekki brak mocy... ale halo? Nie użyła jej wcale tak wiele, więc na kolejne ataki było ją jeszcze stać. Znów wystawiła dłoń do przodu, by po raz trzeci wysłać wielobarwne ostrza w stronę przeciwnika. Przecięły powietrze i przedarły się przez ogień. Ponownie chcąc zabić... China natomiast w tym czasie naelektryzowała swój miecz.
- No skarbie, masz chyba jeszcze ciut siły na kolejny strzał, co?- wyszeptała do swojej broni. Szept ten był niesłyszalny, ale wiele dał, zdaniem Chiny. Wysunęła miecz przed siebie, ostrzem do mistrza wrogiej gildii i... Lackrima zawirowała, pożarła wiele barw z otoczenia... w tym wiele koloru z ognia właśnie. Potem na ostrzu pojawiły się radosne iskierki i... Wystrzeliła. Potężna fala tęczy, połączonej z elektrycznością... Mmmm. Wybornie. Ostrza natomiast, przynajmniej trzy z pięciu, wciąż tańczyły naokoło wroga. Niczym natrętne komary... muchy...

Nad głową mistrza mało znanej gildii pojawiły się białe duszyczki. Było ich aż trzynaście. Po ataku Chiny dwie z nich zniknęły, jednakże przeciwnik nie doznał ani trochę obrażeń. Atak Noiza zmienił jednakże prawie wszystko.. pole bitwy.. stało się wysypiskiem, dużo rozwalonego terenu. Niesamowita precyzja nie pomogła, ale  najpewniej jedno z najpotężniejszych zaklęć maga Fairy Tail wyczerpało go dość mocno. siedem kolejnych dusz zniknęło.
- Co to było? tak szybko chcecie skończyć tą walkę? - zapytał lekko zdziwiony, dalej stojąc w pozycji bojowej. Kilka chwil później jednak ruszył do walki wiedząc że nie zostało mu jeszcze dużo "żyć". Specyficzny ruch ręką do tyłu który wytworzył mały podmuch ognia który leciał prosto w stronę Noiza. Następnie szybko wytworzył pięć ścian z ognia którymi zamknął pole waszej bitwy.
- Cóż.. zginiemy albo wszyscy razem, albo tylko ja ! HAHAAHA - zakończył psychicznym śmiechem.

Pole bitwy... Kompletne pobojowisko. Noiz przerwał swój atak... Atak, który zabrał ogrom jego siły witalnej. Moc wokół niego spadła diametralnie nisko. Podał na prawe kolano, na jego czole pojawiły się pierwsze krople potu. Był zmęczony... Jego moc nie zadziałała wystarczająco dobrze. Nie było mu dane wykończyć przeciwnika. Klęczał i ciężko dychał że zmęczenia. Podniósł lekko głowę, a w jego stronę leciała już fala ciepła... Ogień jarzący się niczym słońce. W ostatniej chwili przed spotkaniem z magią przeciwnika, Nozi wykonał szybki i sprawny przewrót w bobok po łuku tak, aby nie zdezyc się ze ścianą ognia. Był przykucprzykucnięty i zmęczony. Nagel... niczym jasny grom z nieba, jakiś impuls uderzył go w głowę. Był to sekundowy, rozgrywający ból głowy. Szybko chwycił się za głowę, jego oczy pierwszy raz od wielu dni naszły strachem. "Tylko nie to... Nie teraz..." Wykrzyczał w myślach, które i tak już ciężko mu było zebrać. Opuścił rękę, po czym oparł się na niej i starał się podnieść. Gdy już stał, ból głowy nawrócił się. Trzymał się za głowę, obserwując rownierownież walkę Chiny. Jego umysł rozpadł się na milion kawałków... Tak jak działała jego magia. Po chwili widział, że nie mógł już zatrzymać tego, co nieuniknione... Jego ręce powoli, lecz konsekwentnie zazaczęły zachodzić tym samym, co działo się, gdy używał magii, lecz teraz było inaczej. Skóra nie odpadała, lecz zmieniała barwę i właściwości. Jego włosy zaczęły rosnąć, a a w buzi pojawiły sie kły. Zaczęło się to, czego obawiał się od początku... To, że straci kontrolę nad bestią, którą chowa  w sobie od czasu przejścia na "tamtą stronę"