Twierdził, że nie chce jej zmuszać, ale równocześnie dawał do zrozumienia, że się tak szybko nie odczepi. Cóż, Elvarel nie miała zbyt wielkiego wyboru.
- No dobra, niech będzie - wywróciła oczami.
Usiadła po turecku, książkę trzymając na nogach. Nie ciekawiła jej już tak, jak wcześniej. W gruncie rzeczy, ta rozmowa zapowiadała się całkiem interesująco.
- Mówiłeś, że masz w swoim... posiadaniu kilka stworzeń. Tak się składa, że mogę o sobie powiedzieć to samo - mówiła dosyć wolno, zastanawiając się nad każdym słowem i nad tym, jak wiele może ujawnić. - Tyle że, jakby to ująć, ja wchodzę w ich skórę.
Uwielbiała rodzaj swojej magii. Pozwalała spojrzeć na świat z całkowicie innej perspektywy. W żadnym razie nie zamieniłaby jej na żadną inną, nawet na jedną z magii Zabójców. Phew.
- Zdarzało się, że kiedy zmieniałam postać, urządzali sobie na mnie polowania. To było zabawne - rzekła z uśmieszkiem na twarzy.

Kareon uciął temat i ona sama nie wiedziała dlaczego. Dla niej takie sytuacje były zabawne. Wywodzenie ludzi w pole i obserwowanie wyrazów ich twarzy, kiedy przekonywali się, że istota, na którą się zawzięli, jest mądrzejrza od nich. W każdym bądź razie, jak do tej pory delikwenci zawsze dostawali po tyłku. I prędko do polowań nie wracali.
- No, tak jakby mam gildię i tak jakby jest w tym mieście - powiedziała obojętnie, wzruszając ramionami. - A ty?
Nigdy nie czuła się specjalnie emocjonalnie związana z Lamią. To znaczy, gdyby gildii lub ogółowi jej członków coś się działo, z pewnością poleciałaby na pomoc. Na co dzień jednak swoje własne sprawy przekładała nad te gildyjne i miała wszystkich w nosie. Wykonywała misje i w zamian oczekiwała świętego spokoju. Oczywiście to, że potrafiła się zmobilizować, kiedy dostawała po uszach od mistrzyni, to już zupełnie inna sprawa.
- Wiesz, nie jestem pewna, czy mogę ci powiedzieć. Muszę mieć jakieś tajemnice jako szanująca się przedstawicielka płci żeńskiej - rzekła zdawkowo.
Jak gdyby nigdy nic, położyła się na trawie, podłożyła sobie ręce pod głowę i ziewnęła.
- Ale chyba mogę ci dać podpowiedź. Ogień, mnóstwo ognia - dodała, wpatrując się w niebo.
Płomienie wiązały się z jedną postacią, drugą zasadniczo też, ale w znacznie mniejszym stopniu.

- I bardzo dobrze, że nie chciałbyś mieć z nią do czynienia. To świadczy o przejawie zdrowego rozsądku - skomentowała, nawet na niego nie patrząc.
Potrafiła wszystkich usadzić na swoich miejscach, zwłaszcza tych, którzy do niej podskakiwali. Elvarel jest w stanie powiedzieć coś na ten temat, bo sama miała czelność uważać się za lepszą.
- Krążą o nas różne opinie, grunt, żeby żadną z nich się nie przejmować, czyż nie? - uśmiechnęła się słodko, nie do końca wiedząc, jak ma podejść do słowa 'sztywni'.
Racja, nie byli zbyt rozrywkowi... na pewno nie tak, jak Fairy Tail, co jednak nie zmieniało faktu, że dziewczyna nie przepadała za połową Lamii.
- Więc twierdzisz, że nigdzie nie przynależysz. Może to i lepiej. Nie ma co się pakować w gildię bez wyraźnego powodu - stwierdziła.
Bo posiadało to swoje skrajnie dobre i skrajnie złe strony. Mag wolny mógł utrzymywać się w środku, z dala od konfliktów na ten przykład.
- No a ogień, prooszę cię. Można by powiedzieć, istota z nich stworzona. Już prościej być nie może - zakpiła.

- Ja i tak wolę chodzić na misje sama. Mogę wówczas wszystko robić po swojemu - oznajmiła.
No tak, a w innym przypadku musi się dogadywać z jeszcze kimś innym. Przeważnie prowadzi to do użerania się, dogryzania sobie, a na końcu do otwartej wojny. Ale to oczywiście nigdy nie jest jej wina.
Miała ochotę zaśmiać się z tego, że okresił sam siebie słabym w zgadywaniu. A jego dwie próby odgadnięcia doprowadziły dziewczynę do ogromnego wysiłku nieokazywania wesołości. Ostatecznie zadowoliła się wyłącznie krztuszeniem, ale śmiać się nie śmiała. Mówisz masz.
- Dwa razy nie. A poza tym ognisty golem nie pasuje do mojego wizerunku - rzekła w końcu, po dłuższej chwili okraszonej powstrzymywaniem się.
Nie, żeby kiedykolwiek się tym przejmowała. Najważniejsze były umiejętności danej postaci, a nie ich wygląd.
- No dalej, dalej. Istota zrodzona z ognia. Sama tego ognia używa, na przykład do obrony tak, żeby nikt nie mógł jej dotknąć... - rzuciła na chłopaka wymowne spojrzenie. - Jak nie trafisz tym razem, to dam ci taką oczywistą podpowiedź, że jak po niej nie zgadniesz... to już nie wiem.

Z jednej strony było to absurdalne, z drugiej zaś całkiem uzasadnione myślenie. Tak czy siak, poważna mina i ton chłopaka rozbroiły Elvarel. Nie potrafiła się już powstrzymać. Roześmiała się, pierwszy raz od jakiegoś czasu szczerze i niewymuszenie rozbawiona. Nie robiła mu tego na złość, wyjątkowo.
Już miała przestać, kiedy usłyszała o żółwiu. To wprawiło ją w jeszcze większą wesołość.
- Wiesz co, nigdy nie patrzyłam na to w ten sposób - wykrztusiła z siebie, kiedy w końcu śmiech się urwał.
Odetchnęła głęboko. Na chwilę podniosła się do siadu, ściągnęła bluzę i położyła się z powrotem. Wówczas wyciągnęła rękę przed siebie, konkretniej do góry, jakby zamierzała sięgnąć nieba.
- Okej, podpowiedź - rzekła.
Dokładnie w tym samym momencie jej ręka przekształciła się od dłoni do łokcia w skrzydło o kolorze ognia. Puff. I nagle stanęła w płomieniach. Właśnie dlatego trzymała ją z daleka od ubrań. Jak widać, jednak zmusiła się do pokazania swoich zdolności.
- Sernik? To takie ciasto, tak? - zastanowiła się.
Słyszała o serniku, ale nigdy go nie jadła. A już na pewno nie z kimś. Jedynie jako dziecko dzieliła jedzenie z Ryu. Zwłaszcza orzeszki, te często zdarzało się jej podwędzać.

- Feniks, feniks - odsłoniła zęby w uśmiechu.
Przekształciła skrzydło z powrotem w rękę. Trzeba przyznać, że sama nie wpadłaby na tyle pomysłów. Odnotowała sobie w myślach, żeby sprawdzić później, czy istnieją ogniste kraby. O takich akurat nigdy nie słyszała.
Uniosła brwi w zdziwieniu, kiedy na jej kolanach pojawiła się taca. Z sernikiem. Bardziej zdziwił ją jednak sam gest, nie magia. Jasne, ludzie z gildii czasem się z nią czymś dzielili. No ale to gildia, w pewnym sensie swoi. A Kareon to mag spoza. Dodatkowo napotkany krótki czas temu.
- Pożywienie bogów? - powtórzyła z rezerwą w głosie.
Raczej w to nie wierzyła, ale kto wie, może dla niego tak to właśnie smakowało. Podniosła z tacki jeden kawałek i wzięła kęs. Jadła powoli, jako że nigdy wcześniej nie spotkała się ze smakiem sernika.
- Hm. Rzeczywiście dobre - przyznała, zerkając na maga.
Ciekawe. Mógł stworzyć wszystko, w podróży nie musiał nawet dbać zbytnio o jedzenie, którym mógł zająć się sam.
- Do trzech razy sztuka, jak to mówią, więc na twoim miejscu zaczęłabym się martwić tym czwartym razem - uśmiechnęła się kpiąco.

Kiwała głową, udając zrozumienie, chociaż na jej ustach wciąż czaił się ten uśmieszek. Poczuła złośliwą satysfakcję, kiedy się tak tłumaczył. Równie dobrze mógłby nie mówić nic.
- Cóż, ja kłamię, kradnę, szantażuję, napadam, morduję... jestem potworem w ludzkiej skórze i postrachem małych dzieci. Wszystkie trzymają się ode mnie z daleka - oznajmiła beztrosko.
Oczywiście, że przesadzała. Aż tak zła nie była, jednakże część swojej wypowiedzi uznawała za prawdę. Dokończyła swój kawałek sernika, nie bez smaku.
- Nigdy nie czułam specjalnego przywiązania do żadnej rzeczy. Ciągnie mnie do książek, ale tych akurat w gildii pełno - wzruszyła ramionami.
Przez chwilę milczała, zanim odważyła się na dalszą część.
- Zależało mi jedynie na pewnej osobie, po której nie została mi nawet pamiątka - skrzywiła się.