Podczas gdy cały twój skradziony asortyment rozsypał się na ziemię, ktoś najwidoczniej postanowił się z tobą zobaczyć, albo po prostu tędy przechodził. Był to ktoś stary, jednakże nie aż tak, żeby nie mógł się poruszać przeciętnym tempem, albo sprawiał wrażenie jakiegoś starego dziadziusia. Ot, zwykły lekko po pięćdziesiątce gość, ubrany w brązową szatę, z jakimś dziwnym symbolem na plecach. Smęcił coś pod nosem i prawie Cię nie zauważył. Prawie, bo gdy wyczaił, że zbierasz rozsypane pieniądze, błyskawicznie podszedł do ciebie i kładąc księgę na trawę, po prostu pomógł Ci zebrać wszystkie kosztowności. Po kilkunastu sekundach udało się wam uzbierać całą sumkę, która przypadkiem wylądowała na ziemi. Sam starzec zaś, uśmiechnął się w twoją stronę pogodnie i był to doprawdy wyszczerz godny zaufania.
- Młody, to musi biegać wszędzie. Zazdroszczę Ci kondycji. - rzekł w twoją stronę, dając do zrozumienia, że domyślił się jak te pieniążki trafiły na glebę. Podniósł swoją księgę o brązowej okładce i spojrzał na ciebie z zainteresowaniem.

Dziadek zdziwiony twoją reakcją, nie wiedział co przez chwile chce powiedzieć. Uraził się nawet, gdy nazwałeś go piernikiem, jednakże nie był to jakiś duży przypływ gniewu, także popuścił to w niepamięć kilka chwil po twoim określeniu. Gdy wyskoczyłeś do niego ze stalówką pióra, mężczyzna zaśmiał się lekko i podniósł ręce, tak jakby chciał Ci oznajmić, że nie chce walczyć i łapy trzyma przy sobie. Dopiero gdy zacząłeś uciekać, siwiec opuścił kończyny i odprowadził Cię wzrokiem. Chwilę później, gdy spojrzałeś się za siebie, zauważyłeś, że nie ma go w tym miejscu, ani nigdzie po bokach. Będąc w lekkim letargu, usłyszałeś czyiś głos kilka metrów przed sobą... to był ten sam gość, tym razem stał z księgą pod drzewem i najwyraźniej czekał na ciebie.
- Gdzie tak pędzisz? Bo ja w piwnicy. - zaśmiał się lekko, gdy powoli zacząłeś się do niego zbliżać.

Amba fatima, był koleś i go ni ma. Pojawił się pod drzewem i towarzyszył mu ten sam przyjazny uśmiech, którym obdarowywał Cię od samego początku. Staruszek przyjrzał Ci się od stóp do głów i wyprostował się, chcąc jakby zacząć bardziej oficjalnie.
- Na chwilę obecną nie szukam nic. Bardziej zastanawiał mnie fakt, dlaczego uciekasz? Jestem tylko zwykłym staruszkiem, szukającym szczęścia. - gdy tak rozmawialiście, zauważyłeś na rękawie jego szaty zielony symbol. Po dłuższych kontemplacjach przypomniało Ci się jego pochodzenie, był to symbol gildii Lamia Scale, o której słyszałeś już parę razy w telewizji.
- Mój żart był akurat lepszy. Teraz jednak bądźmy odrobinę poważniejsi... - staruszek przez chwilę ucichł, aż w końcu dokończył swoją myśl. - Powiedz mi, skąd masz ten naszyjnik? - dziadek wzrokiem pognał właśnie w stronę tajemniczego przedmiotu, który wisiał na twojej szyi.

Starzec uśmiechnął się, gdy tylko przypomniałeś sobie jego postać. Prawdę mówiąc, chciał Cię wybadać, bowiem kojarzył twoje rysy twarzy, jednakże nie był pewien czy to na pewno "ten dzieciak", jak zwykł o tobie mówić.
- Jest kilka powodów. - siwiec uśmiechnął się delikatnie i poklepał Cię po ramieniu, gdy postanowiłeś oddać mu naszyjnik. Najwidoczniej nie chciał tego, abyś mu go oddał. Wkrótce po tym jak na ciebie patrzył z lekkim politowaniem, w końcu się odezwał i zaczął wyjaśniać to, co się dzieje.
- Słuchaj dzieciaku. Znasz takie powiedzenie, że rzeczy, które do nas należały, prędzej czy później do nas powracają? W momencie, gdy obdarowałem Cię tym skromnym wisiorkiem, myślałem właśnie o tym. Gdy Cię poznałem, jedyne co mogłem zrobić to odrobinę Cię wspomóc. Nie mogłem przygarnąć, ani nawet porozmawiać dłuższą chwilę, bowiem byłem aktywnym magiem i mój tryb życia polegał na ciągłym podróżowaniu. - w międzyczasie wziął mały oddech. - Wiele lat temu widziałem pewnego zagubionego młodego człowieka, który potrzebował tylko jednego. Nie pieniędzy, nie rodziny, ale zwykłej pomocy. W tamtej chwili, gdy dawałem Ci naszyjnik i te kilka klejnotów, chciałem abyś zaczął żyć od nowa. Nie chciałem abyś dostał wszystko od razu, to co Ci dałem wtedy, to był pewien symbol i widzę, że poszło to w tym kierunku, w którym właśnie chciałem. - staruszek przyjrzał się twoim ubraniom, które wyglądały na zadbane, a także na twoją osobę. Wtedy wyglądałeś jak wrak człowieka, teraz jesteś prawdziwym, pełnym życia mężczyzną.
- Każdy człowiek popełnia błędy, jednakże w głębi serca wiem, że nie kradłeś tym, którzy mieli za mało, a tym, którzy mieli za dużo. To Cię usprawiedliwia poniekąd. Takie jest moje zdanie, nawet jeśli niezgodne jest z moralnymi zasadami mojej gildii. - kontynuował. - Ale wracając do samego naszyjnika. Oddałem Ci go, bowiem chciałem Cię spotkać ponownie, gdy już staniesz na nogi. Teraz widzę, że mam przed sobą przeciwieństwo zagubionego dziecka - dojrzałego osobnika, który docenia to, co dobrego w życiu otrzymał. Od samego początku przyświecał mi jeden cel. Chciałem, abyś poszedł w moje ślady i czas najwyższy wprowadzić ten plan w życie. - mag wygiął twoje palce tak, abyś mógł dobrze pochwycić naszyjnik oraz delikatnie popchnął twoją rękę do twojej klatki piersiowej.
- Otwórz go. - rzekł zdecydowanie i przyglądał się uważnie wszystkim twoim ruchom.

Gdy postanowiłeś otworzyć naszyjnik, staruszek uśmiechnął się i powoli zaczęło się dziać coś dziwnego. Początkowo będąc trochę zdenerwowanym, a jednocześnie poruszonym, nie mogłeś uporać się z otwarciem, co w normalnych warunkach byłoby prościzną. Teraz jednak byłeś szczęśliwy i spodziewałeś się otrzymania kolejnej dawki szczęścia, nie mogłeś przejść wobec tego obojętnie. W końcu udało Ci się otworzyć błękitny kryształ, a z niego wyleciała mała, złota kula światła, która stanęła w powietrzu między tobą, a twoim "zbawcą".
- To światło to nic innego jak bilans rzeczy dobrych i złych, które zrobiłeś. Im bardziej żółty i świecący, tym mniej zła wyrządziłeś światu. Jak widzisz, kolor ten jest bardzo intensywny, co znaczy, że przez cały ten czas zrobiłeś więcej dobrego niż złego. Teraz jestem już w stu procentach pewien, że jesteś gotów na rozpoczęcie wędrówki maga. - starzec uśmiechnął się na samą myśl o tym, że mógłbyś pójść w jego ślady. - Pytanie tylko, czy ty sam uważasz się za gotowego?

Dziadek rozszerzył swój uśmiech, gdy tylko zareagowałeś w ten sposób, w jaki on chciał, żebyś zareagował. Grzecznie poczekał, aż przekażesz wszystko co potrzebne do rozpoczęcia inicjacji i gdy uklęknąłeś na jedno kolano, on spojrzał na ciebie z góry, chwytając jednocześnie małą złotą kulkę do dłoni.
- Dodam, że kula ta zawiera twoją magiczną moc, przez cały ten czas kiedy nosiłeś naszyjnik, ona skutecznie absorbowała ją wraz z twoimi dobrymi uczynkami. Gdy spotkaliśmy się pierwszy raz, wyczułem w tobie jej ogromne ilości, których nawet część pełnoprawnych magów nie posiada. Wystarczy tylko, że nauczysz się z niej korzystać, ale najpierw, zwrócę Ci to co należy do ciebie. - staruszek zgniótł mały magiczny ewenement i posypał Cię nim. Przez chwilę czułeś coś w rodzaju mrowienia w okolicach głowy i szyi, jednakże dosłownie kilka sekund po tym w miarę przyjemnym dotyku, wszystko zniknęło. Pyłki rozpłynęły się w powietrzu, a ty sam poczułeś jak twoje ciało powoli przybiera na temperaturze. Nie miałeś gorączki, był to bardzo dziwny, ale przyjemny dreszcz, do którego musiałeś się przyzwyczaić jeszcze przez chwilę. Gdy wszystko już ustało, poczułeś w końcu swoją aurę. Byłeś pełen energii, wszystkie dyskomforty, takie jak przewlekłe bóle mięśni, czy też zmęczenie po "maratonie" jaki przebyłeś, po prostu minęły. Tak jakbyś narodził się na nowo.
- Pierwszą część mamy za sobą, zostały jeszcze dwie. - uśmiechnął się pogodnie i nakazał Ci abyś wstał, a gdy już to zrobiłeś, podarował Ci do ręki księgę, z którą tu przybył. - To Wielka Księga Światła, która zawiera prawie wszystkie tajniki dotyczące Magii Światła. Począwszy od nauki magii, skończywszy na gaszeniu samego słońca. To jest najtrudniejsze zadanie, które zapewne zajmie Ci całe życie. Z dumą przekazuję Ci całe kompendium wiedzy o świetle, abyś mógł stać się mistrzem tego cudownego rodzaju magii. - dziadek westchnął lekko i spojrzał na ciebie pełen dumy, nawet łezka mu się w oku zakręciła.
- Ostatnie co jest Ci potrzebne to gildia. Przynależność do gildii otrzymasz wraz z narysowaniem znaku gildii w jakimś miejscu na twojej skórze. Mam nadzieję, że mogę przystąpić do powitania Cię w Lamia Scale? - najwidoczniej sam siwiec chciał, abyś dołączył do tej gildii.

Jeden krok, drugi, trzeci! Szybkość, pełna gracji godna elfów, perfekcja w zwinności porównywalna do najpiekniejszych baletnic, oraz dokładność chirurga. Słyszała ptaki, ale w tym też szabla wyraźnie się zaniepokoiła niczym GPS świadcząc o tym że ktoś jest w pobliżu. Stanęła delikatnie na powiewającej trawie i wzięła wdech. Goście tutaj? W centrum samego lasu? Do tego wschodniego gdzie roiło się od bestii dających wpierdol. To jej się nie spodobało, więc reakcja blondynki była równie pewna, co głupia. Wysunęła ostrze a za nią ukazały się trzy zegary. Jeden świadczył o tym jaki czas jest, drugi, prawdopodobnie jaki był, trzeci jaki będzie. Trzeciego wyróżniały dziwne kropki na poszczególnych godzinach.
~Tik, tak.. Pomyślała z uśmiechem Tokaku, adeptka pełna szyderczości ale mimo wszystko świadomości że wie co robi. Przyjrzała się na kropki jakby coś obliczala, jednocześnie uzurpując sobie prawo świadomości, w jakich godzinach stanie się coś ważniejszego, przeraziła się widząc wielką niewiadomą kropke bez określenia czerwonego czy zielonego koloru (można się domyślić który oznacza że coś jest dobrze a coś źle.) Aż przełknęła na głos sline, nigdy czegoś takiego nie widziała, więc używając zegara przestawiającego nasz czas i tak po prostu. Rozpłynęła się ,,w czasie?'' Można tak to ująć, będąc w dzikiej nadziei że chłopak jej się nie spodziewa, stała już przed nim z ostrzem szabli na wysokości jego głowy, mierząc go i dociekając czym, albo kim jest.