Nie było nic gorszego niż Sakebi, która jest właśnie na kacu. Wyprowadzić z równowagi mogło ją dosłownie wszystko i wcale nietrudno było to zrobić, gdy ogarniała mniej więcej to co się wokół niej dzieje. Dlatego też, gdyby był przytomny, to z pewnością dałby stosowny instruktarz lekarzom, w których godzinach należy do niej dzwonić. Prawdę mówiąc najlepszy termin to byłby nigdy i po prostu bez echa puścić tą hańbę, jaką na siebie zrzucił po takiej przegranej. No ale jednak przyszła tu. W głębi serca czuł jakąś ulgę, albo coś w stylu szczęścia. Ktoś się nim zainteresował i nie był to ktoś, komu zależy tylko i wyłącznie na jego umiejętnościach. Nie dał po sobie tego poznać oczywiście, dlatego też całe jej wejście skwitował swoim starym chłodnym spojrzeniem.
- Proszę Cię, chociaż ty mnie nie denerwuj... - wiedział doskonale, że to był tylko sarkazm, ale jednak wolał nie wdawać się w kolejną głupią dyskusję. Jeśli nawet pojawiłyby się jakieś śladowe ilości zazdrości u Sakebi, to jednak nie miała o co być zazdrosna, żadna konkurencja prawdę mówiąc. Dopiero gdy do niego podeszła i usiadła przy nim, poczuł się dziwnie. To nie było przyjemne uczucie. Znowu to do niego wróciło... Duma dała o sobie znać po raz kolejny. W głowie miał tylko myśli, że dał się sprać, że musi teraz polegać na kimś, że kogoś martwi swoim stanem... Mało tego, Sakebi ewidentnie nie trafiła ze swoim komentarzem. Gdyby powiedziała o kimkolwiek innym, ale nie o matce, to zapewne poszłoby to gdzieś bokiem, ta jednak tylko podwoiła jego fatalne samopoczucie. Wszakże, Giotto został prawie zabity przez tych samych, którzy pozbawili życia jego matkę. Było to dość niezręczne, gdyż naprawdę poczuł się źle. Jak ma pomścić matkę, skoro sam ledwo przeżył? Jest żałosny. Bez słowa, po odgarnięciu włosów na bok, przechylił głowę w przeciwną stronę do swojej żony, gapiąc się na ścianę. Dla tak dumnego człowieka jak Nero, było to o wiele gorsze niż ból fizyczny, nie mógł jednak jej pouczyć, gdyż gdyby się odezwał, to automatycznie by się na niej wyżył, ewentualnie poprosił o dobicie go. A wszystko przez to, że są w legalnym związku ze sobą, a nic o sobie nie wiedzą. Nieświadoma Sakebi bardzo go teraz zraniła, nie czuł jednak urazy do niej, a do samego siebie. Przez najbliższy czas w lustro nie spojrzy, żeby nie zrobić sobie krzywdy jakiejś...

Żeby to było takie łatwe... Sakebi prawdę mówiąc nie robiła mu żadnej łaski. Mogła tu nie przychodzić, może sobie wyjść, a może tutaj zostać. Jemu jest to w tej chwili obojętne. Nie stałoby się to, gdyby nie nawiązała głupim tekstem do jego matki. Nie wyolbrzymiał tego, to było tak zakorzenione w jego osobowości, że każde niepowodzenie w kierunku dokonania zemsty i anihilacji demonów, było dla niego ciosem prosto w serce. Nie miał siły się drzeć, rozładować swojej złości, czy chociażby utrzymywać stan obojętności.
- Nikt Ci nie kazał tu przychodzić... - wymamrotał, gdy obrócił głowę. Skoro ma tak dużo lepszych rzeczy do roboty, to niech się nimi zajmie. Nie są do siebie przywiązani niczym poza umową prawną, którą podpisali będąc nie w pełni świadomi tego co robią. Jego głowa została przywrócona do poprzedniej pozycji, dzięki której mógł podziwiać Sakebi. Nie mógł się temu oprzeć, gdyż gdyby spróbował zareagować jakoś bardziej gwałtownie, połamane żebra dałyby o sobie znać. Umyślnie unikał jej wzroku, nie chcąc spojrzeć jej w oczy. Był słaby, przeraźliwie słaby. I to było w tym wszystkim najgorsze. Nie ma nawet odwagi rozmawiać oko w oko z własną żoną, co za poniżenie...
- Pokonał mnie demon... to się stało... - wyrzucił z siebie, dalej unikając spotkania się oczami w jednym punkcie. Dopiero teraz zrozumiał, że coś jest nie tak. Po odejściu tej demonicy, nie czuł jej zapachu. Ba! nie czuł jej zapachu nawet wtedy kiedy była wewnątrz. Specjalnie wziął większy wdech i nic nie poczuł, znowu. Jego źrenice momentalnie się rozszerzyły, był nie tyle co przestraszony, co po prostu bezsilny. Spróbował skumulować energię w swojej prawej dłoni, chcąc wytworzyć cokolwiek ze swoich magicznych zasobów... i nic!
- Odejdź... - chodziło mu o chwilę obecną, nie chciał tak naprawdę żeby wyszła. Odgarnął jej rękę na bok i mimo uciskającego bólu klatki piersiowej, podniósł górę ciała z łóżka i zaciskając zęby, wyprostował jedną rękę w stronę okna. Spróbował znowu wykrzesać z siebie trochę mocy magicznej, wytworzyć jakąś falę uderzeniową, strzelić jakimś mrocznym promieniem, cokolwiek, co pozwoli mu na odgonienie tych myśli, które teraz ma w głowie... nic się nie udało... Pochylając się lekko nad dłońmi, spojrzał na nie całkowicie zaszokowany, stracił swoją moc. Czy to była cena przegranej?
- Co się do cholery ze mną dzieje...? - przyjrzał się uważnie swoim dłoniom. Miał drgawki, ledwo utrzymywał je nad pościelą, a i żebra dawały cały czas znać o sobie. Był zdruzgotany, ze zdenerwowania machnął prawą ręką, zrzucając nieumyślnie z półki jakieś jedzenie oraz tabletki i strzykawki. Gwałtownie położył górę ciała na poduszce i spojrzał ślepo w sufit, czując ból w klatce piersiowej, który jednak teraz był dużo mniej istotny, niż to co stało się z jego mocą. Stał się bezużyteczny, to było bardzo ciężkie dla niego.
- Od kiedy ja jestem taki słaby? - mruknął do siebie, całkowicie zapominając o obecności Sakebi. Dopiero po chwili sobie o niej przypomniał i od razu na nią spojrzał. Teraz tylko cud uratuje go od zrobienia jakiejś głupoty.

Nie jak zwykle, tylko teraz. Przeważnie to ona miała na wszystko wyjebane, chodziła wiecznie nachlana, więc nie mogli nawet pogadać ze sobą normalnie. A teraz, gdy nadarzyła się w końcu ku temu okazja, jemu coś odjebało. To się nazywa właśnie kopanie leżącego. Nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być jeszcze gorzej. Gdyby więcej ze sobą rozmawiali, gdyby wiedzieli cokolwiek osobie, byłoby im dużo łatwiej. Nie są ze sobą od wczoraj, ale tak się właśnie zachowują. To głupie.
- Nienawidzę przegrywać... - był z nią teraz całkiem szczery. Mimo tego, że mówił bardzo niezrozumiale, ogólnikowo i w ogóle jakoś dziwnie, to jednak kipiało od niego aż prawdą. Złość wzięła nad nim górę, był przygnębiony, osłabiony i zły swoją postawą. Zamiast walczyć ze słabością, starał się ją zaakceptować, to nie była dobra droga.
Istotnie, mógł narobić trochę zamieszania. Ale jednak zwrócił tym jej uwagę, nie żeby teraz jej nie miał, ale przez moment przestraszył się, że Sakebi naprawdę stamtąd wyjdzie. Ta jednak wróciła, kiedy Giotto nie poradził sobie ze skupienie własnej magii. Kiedy nachyliła się nad nim, poczuł się dziwnie. Serce przyspieszyło, mało brakowało i by się udusił, gdyby nie w porę złapał oddech w całym tym zaskoczeniu. Patrzył jej w oczy pytającym wzrokiem. Mogła się tam doczytać wszystkiego, łącznie ze strachem i niemocą. Przez tą jedną chwilę odsłonił się jej tak, że mogła z niego czytać jak z otwartej książki. W końcu zdziwienie zamienił w swój standardowy chłód. Całe szczęście, bo jeszcze trochę i mogłaby go rozszyfrować, na to nie mógł pozwolić.
- Walczyłem z demonem... przegrałem... odebrał mi magię... ośmieszył mnie... - każde kolejne słowo przyprawiało go o ból. Ciężko opowiadać o tym, jak się przegrało i dało się odebrać moc. Ale musiał komuś to powiedzieć, a ona była najodpowiedniejszą do tego osobą. Wyglądał teraz żałośnie, ale potrzebował wsparcia i szukał go właśnie u Sakebi. Wyrównał swój oddech, patrząc jej głęboko w oczy. Po chwili przesunął głowę w bok, patrząc się znów na ścianę.
- Jesteś dobrą żoną... ale musimy częściej rozmawiać... - co go tak nagle naszło na jakieś sentencje? Chuj go wie tego łowcę demonów.

Istotnie, każdy reagował na to w inny sposób. On bywał spokojny, ale jak przychodziło co do czego, to nerwy mu puszczały, tak jak teraz. Z odebraniem magii nie było żartów, nie mógł czuć się pewnie, ani tym bardziej bezpiecznie. Wszakże, co to za łowca demonów bez jakichkolwiek zdolności? Teraz nawet tinky winky mu napierdoli, jak będzie się za bardzo rzucać. I to jest w tym wszystkim najsmutniejsze, ta jego niemoc. On nawet nie może nic zrobić w tej sprawie, bo pójście samemu na Tartaros, to już nawet nie pewna śmierć, a chujnia wszechobecna.
- Nie mam pojęcia... - w rzeczy samej, Shadow był już wtedy nieprzytomny. Pamiętał tylko jakieś słowa Ogi, których znaczenia niestety nie znał przez swój stan. Film mu się urwał, a nazajutrz obudził się połamany, z brakiem swoich umiejętności magicznych. Wiedział tyle co ona, chociaż w sumie nawet nie, bo ona przynajmniej wiedziała, w jakim szpitalu Giotto leży.
- Rozumiem, że my jesteśmy trochę innego rodzaju małżeństwem... ale powinniśmy chociaż próbować żyć tak jak ono... - nie umiał tego wytłumaczyć, ale chciał dobrze. W sumie gdyby poznali się lepiej, rozmawiali częściej, przebywali ze sobą dłużej, mogliby znaleźć wspólny język i no może nawet się zakochać? To była jednak bardzo daleka alternatywa, która z pewnością nie ma racji bytu, no bo po co?
- Z drugiej strony... zawsze istnieje coś takiego jak rozwód... Skoro nikomu z nas nie zależy, to po co się męczyć? To właśnie to jest bezsensu, cały ten związek, nie rozmawianie ze sobą. - nie mógł powiedzieć, że nie był zdenerwowany, bo był. Coś tam musiało być takiego, że nawet taki gbur jak on, dał się zaciągnąć pod ołtarz. Całe szczęście nikt nie wie kogo to był pomysł, ani jak szybko to się stało, chociaż tyle dobrego.
- Zrób coś dobrego i zapytaj za ile stąd mogę wyjść... muszę z kimś pomówić... - skoro już tu była, to mogła zapytać jakieś pielęgniarki, czy chuj wie kogo o tą możliwość. Może nawet zdąży do domciu na obiad, który ugotuje mu żona. Ha ha, bardzo kurwa w chuj śmieszne.

Jeśli posiadając magię, Shadow nie był w stanie nawet zranić tego demona, który odebrał mu moc, to bardzo prawdopodobne jest, że bez niej jest w stanie zrobić podwójne nic. Ona nie znała całej sytuacji. Oboje nie znali okoliczności, przeciwnika, po co to wszystko było i dlaczego akurat on był ofiarą? Tego ostatniego mógł się w sumie trochę domyślać, gdyż jak sam Oga stwierdził, Crime Sorciere jest największym zagrożeniem. Jednakże, dlaczego nie zaatakował wtedy jeszcze Darkera? To było dziwne.
- Ty nigdzie się stąd nie ruszasz. Wracasz do domu. - włączył mu się tryb rozkazujący, jednakże podświadomie był to impuls, który chciał mu wysłać tylko jedną wiadomość: "Sakebi musi być bezpieczna". Dlatego też użył takiego zwrotu, a nie innego. Giotto musi wpierw porozmawiać z Drewem, Darkerem i Cloudem, żeby przedstawić im całą sytuację ze swojego punku widzenia. Zapewne zabójca demonów elektryczności już poinformował o wszystkim Crime Sorciere, jednakże Nero może wyjaśnić wiele rzeczy, których mag przebywający z nim w czasie tej masakry, nie mógł powiedzieć.
- Jeśli zrezygnowałbym z ciebie, żadnej bym już nie szukał... - czy to było jakieś wyznanie? W sumie, mogło być, to bardzo prawdopodobne. Wraz z przyjściem tutaj Saki poczuł się ważny dla kogoś, ktoś zainteresował się jego stanem zdrowia i go odwiedził. Niby był to obowiązek chociażby przez to, że przejęła jego nazwisko, jednakże on tego tak nie postrzegał. Coś musiało być na rzeczy.
- Masz rację. Ożeniłem się z tobą tylko z tego powodu. - zaśmiał się lekko, gdyż ten sarkazm też mu się udzielił. Wcześniej jednak zwrócił uwagę na jej uśmiech, nie był to codzienny widok, ba! widział go chyba pierwszy raz w życiu, gdy nie była pod wpływem alkoholu. Zdecydowanie częściej musi go używać, bo umie się uśmiechać, nie ma ku temu żadnych wątpliwości. Kiedy wróciła, mało co włosy nie stanęły mu dęba. Nie dlatego, że miał tu siedzieć 2 tygodnie... ona chciała go stąd wynieść! Przecież oni się na pierwszych schodach zabiją!
- Musiałbym być naćpany, żeby pozwolić Ci na cokolwiek. Proponuję inny układ. W kieszeni płaszcza mam lacrymę teleportacyjną do naszego domu. Znikniemy stąd w ciszy, a ty będziesz o mnie dbać przez te dwa tygodnie jak najlepsza żona, co ty na to? - nie ma opcji, żeby dał się stąd wynieść. Tu nawet nie chodziło o jakąś dumę, a o ich bezpieczeństwo! Przecież wystarczyło wystawienie jakiegoś piwa, ginu, martini, czegokolwiek, choćby miało być za szybą jakąś pancerną, Sakebi od razu rzuciłaby Giotto w pizdu i zajęła się swoją pierwszą i najważniejszą miłością.

Oj będzie będzie, tylko Sakebi jeszcze o tym nie wie. No bo, jak tu wytrzymać z facetem, który nie może się ruszyć praktycznie z łóżka i przez kilka najbliższych dni, a może nawet tygodni trzeba się będzie nim zajmować? Powód zawsze się znajdzie, a on już o to zadba, żeby robiła wszystko co trzeba. Wiadomo, z jedzeniem sam sobie da radę, no ale ktoś musi je mu zrobić, prawda? To samo z resztą podstawowych czynności. Teraz był prawie jak Maciek z Klanu, wystarczy, że wejdzie jeszcze do wanny, wypije piwo "Bartek" i się najebie. W sumie nie głupi pomysł, może oboje najebani się dogadają, skoro już najebani się pobrali?
- W sumie, jak się napijesz to może więcej czułości okażesz, już nawet nie mówię o opiekuńczości, ale chociaż kanapkę mi zrobisz z dobroci serca. - znał Saki do tego stopnia, że wiedział, iż upicie się dziewczyny w jej przypadku było nie tyle co dobre, co po prostu wskazane. Zrzuciła by trochę z tonu, rozluźniła się, może nawet przez moment zachowywała się jak prawdziwa żona. Najebana Saki, to nieprzewidywalna Saki.
Chłopak całe szczęście miał jeszcze swój refleks i złapał lacrymę, która leciała w jego stronę, jednakże po ściśnięciu jej, instynkty odeszły na bok, a pojawiły się uczucia, uczucie bólu konkretnie. Poruszył się zbyt gwałtownie i to jeszcze ręką po tej stronie ciała, przy której ma najwięcej złamanych żeber. Syknął z bólu, zaciskając zęby. Bez słowa aktywował swój przedmiot, ostatnim ruchem wskazując na rzeczy, które leżały na stole w pokoju szpitalnym, a należały do niego. Najważniejszy był ten pierścień, który należał kiedyś do jego matki. Była to prośba w stronę żony, by zabrała te itemki jak będzie wychodzić.

<z/t> oboje (pisz już w mieszkanku, ominiemy zbędne formalności)