Obserwowała go od momentu kiedy został przyniesiony do szpitala. Spodziewała się czegoś takiego, a w tych czasach nie miała nic ciekawszego do roboty. Ludzkie rozrywki zaczynały być nudne, a Demon nie przystało babrać się w jakieś związki czy cokolwiek temu podobnemu. Modliszka, to dobre słowo by opisać praktyki Katariny, a teraz niczym jeden z tych owadów wypatrzyła nową ofiarę? Możliwe.
Wiszenie w powietrzu na wysokościach różnych pięter nie stanowiło dla niej żadnej przeszkody, podobnie jak usłyszenie wszystkiego co działo się w środku, podmuchy wiatru wpadające do pomieszczenia przez okno jasno i wyraźnie nakreślały jej sytuację i głosy ludzi. Nie była skupiona na niczym innym niż wpatrywanie się w nieprzytomnego chłopaka. Wiedziała co mu się stało, nie było to już wielką tajemnicą, a wiatr mógł powiedzieć jej wszystko czego był świadkiem.
Pozostawiony sam sobie w pomieszczeniu nie mógł mieć pojęcia, że ciche skrzypnięcie i otwarcie okna wywołane zostało nieprzypadkowo, a obserwująca go kobieta nie jest przyjacielem. Phi, to słowo nawet nie miało dla niej odzwierciedlenia w realnym świecie.
Zbliżając się powolnym, niesłyszalnym dla zwykłych ludzi krokiem wpatrywała się w aparaturę do której był podłączony. Wystarczyłby jeden ruch jej dłoni i kolejne światełko zgasłoby tylko dla kaprysu demona. Powstrzymała się, a odegnanie szeptów podświadomości zajęło jej dłuższą chwilę i kiedy usiadła na skraju jego łóżka wciąż się krzywiła. Ból psychiczny przy zmaganiu się z samym sobą był o wiele gorszy niż to co spotkało Giotto, ale o tym jeszcze ma czas się dowiedzieć. Już ona tego dopilnuje by dowiedział się wielu ciekawych rzeczy gdy tylko się obudzi.
Używając swojej mocy odcięła pomieszczenie od słuchu ludzi na zewnątrz. Gdyby zdemolowała całą salę nikt by tego nie usłyszał, rozluźniła się więc i wpatrując w niego zaczęła nucić, cicho i w języku, którego ludzie nie znają, a z czasem jej głos rozbrzmiewał z większą tęsknotą i bólem niż ktokolwiek mógłby pojąć. Kończąc pieśń uniosła dłoń i położyła ją na jego klatce piersiowej.
- Mogłabym ci teraz wyrwać serce i nikt by się nie dowiedział. Ludzkie słabości są żałosne i niesamowite zarazem. - Wzdrygnęła się jakby odganiając podobne chęci, a dłoń przesunęła wyżej na jego szyję. - Mogłabym pozbawić cię tchu nie tylko dusząc, ale i odbierając ci tlen, który znajduje się w powietrzu. Będę jednak czekała, aż raczysz otworzyć oczęta i posłuchać czego winniście się wszyscy bać, a potem pozwolę ci przekazać tę wiedzę dalej. Tartaros musi zostać zniszczony, a moja zemsta dokonana w ten czy inny sposób. Cena nie gra roli. - Była pewna, że przez cały jej monolog chłopak wciąż pozostał w klinicznym śnie, ale nie mogła wiedzieć czy jej nie słyszał. Los bywa przewrotny.
Odsuwając się wstała również ze swojego miejsce i zaczęła krążyć po pomieszczeniu krokiem, który przypominał taniec. Dziki, bitewny taniec, taki który znali jedynie mistrzowie ostrza, a jedna z nich właśnie zabijała w ten sposób czas. Bezczynność niemal doprowadziła do jej zguby i teraz się tego wystrzegała.

Po długich minutach zabawy z niewidzialnym przeciwnikiem zakończyła swój taniec i ponownie opadła na miejsce  gdzie spoczywała jeszcze nie tak dawno. W ciszy przyglądała się mężczyźnie przed sobą.
- Nie rozumiem po co walczycie. Tartoros może was zmieść z powierzchni ziemi, a mimo to próbujecie nawet gdy nie macie szans na powodzenie. Jaki w tym cel? - Głos modliszki, kuszący i groźny zarazem bowiem zirytowana brakiem wiedzy Demonica bywała wyjątkowo bezlitosna. Siedząc w bezruchu nawet nie zauważyła, że przygryza wargę, robiła to całkowicie odruchowo, a nawyków tych nabrała wśród ludzi. Wzdrygnęła się i zlizała krew z przegryzionej wargi.
- Mógłbyś się chociaż obudzić bo mówienie do ściany nie jest przyjemne. - Wiedząc, że jej nie odpowie opuściła wszystkie mury, zrzuciła maski i znużenie wkradło się nie tylko do jej oczu, ale i wyrazu twarzy. Powinna go zgnieść jak robaka, a mimo to czeka. Wiedząc, że nie miałby szans zareagować ani chociaż zobaczyć kto go dobił, postanowiła się na razie wstrzymać.
- Gdyby nie fakt, że to nudne to odłączyłam to wszystko i zabrała stąd twoje ciało by się nim pobawić. Dawno już nie miałam do tego okazji, wiesz... mistrz mi zabrania bawić się ofiarami. - Znów zmieniła swe zachowanie, ale tym razem wyglądała na rozbawioną i znudzoną jednocześnie. Poczeka tak długo jak będzie trzeba jeśli jej plan ma się powieść. Jakby nigdy nic usiadła po turecku w rogu jego łóżka i zaczęła rozmyślać nad nowymi i starymi sposobami walki.

Uśmiech. Pierwszy od dawna, ale pełen złośliwości uśmieszek zawitał na wargach rudej. Nietrudno jej było zauważyć jak mruży oczy przed światłem więc zawisła nad nim w pozycji wyjątkowo jednoznacznej i zamarła. Wpatrywała się uważnie zarówno w jego oczy jak i w całą twarz próbując ocenić czy warto w ogóle podejmować się trudów rozmowy z półprzytomnym człowiekiem.
- Niezbyt długo kazałeś mi czekać. To się chwali. - Dała mu długą chwilę na przyzwyczajenie się do światła po czym wróciła do poprzedniej pozycji kładąc obie dłonie na kolanach. - Pewnie zaciekawi cię kim jestem, co tu robię i kto mnie w ogóle wpuścił? - Nie wyglądało na to by zamierzała mu od razu odpowiedzieć na te pytania, zamiast tego wyciągnęła ramiona w górę i przeciągnęła się z kocim pomrukiem. - To mało ważne. Potrzebujesz informacji, a ja dokładniejszego opisu tego co się stało. Lekarze za wiele między sobą nie wymienili, a ja robię się niecierpliwa gdy niezbędny czas ucieka. - Podnosząc się z miejsca spoważniała, jej zeskok na ziemię nie wydał wyższego dźwięku niż przelatujący owad, poruszała się cicho i z gracją kiedy krążyła po bokach od jego łóżka, czekała już wystarczająco długo i mimo, że dokładnie znała jego stan zdrowia to nie zamierzała pozwolić by cokolwiek im umknęło. Im szybciej ta rozmowa się odbędzie, tym lepiej dla pozostałych magów.

Podejść i tak by się dał, wbrew temu co sobie myślisz ruda nie jest głupia. Bez problemu mogłaby go nie tylko zabić, ale też dopaść zanim zorientowałby się, że coś jest nie tak. Błysk wyjątkowo się przydawał w takich sytuacjach. 
Nie skomentowała w żaden sposób tego bzdurnego rozkazu, który jej wydał, ale nie zamierzała w żadnym wypadku pozostawać cicho. Czas! To jedno ograniczało ich "wspólne chwile" do niezbędnego minimum. Potrzebowała informacji i jeśli będzie trzeba to zdobędzie je siłą. Dała mu kilka kolejnych minut na względne ogarnięcie się i próby opanowania bólu głowy, a następnie krzyżując ręce na piersiach przeszyła go spojrzeniem.
- Moje walory fizyczne możesz podziwiać bez przeszkód, ale nie po to tu przyszłam. Potrzebuję twojej wiedzy, a ty potrzebujesz mojej choć jeszcze się upierasz, że jest inaczej. Nikt inny nie wprowadzi cię bowiem w Tartaros od samego środka, nie sądzisz? - Miała swoją kartę przetargową, a stając tuż obok niego, wystarczająco blisko by móc sięgnąć dłonią do jego twarzy uśmiechnęła się szyderczo. - Możesz sobie myśleć co chcesz i o kim chcesz, ale przede mną nie uciekniesz. Załatwmy to po dobroci bo kolejna kara od mistrza może mnie wykończyć psychicznie. Wasze ludzkie zwyczaje gapienia się na skąpo ubrane dziewczęta są śmieszne. - Rzadko bywała tak rozgadana, ale to akurat efekt zbyt długiej bezczynności gdy czekała, aż się przebudzi. Krew zbyt żywo przemieszczała się w jej ciele, coś się szykowało.

Element zaskoczenia nie zawsze jest najmocniejszą bronią, nie kiedy możesz znaleźć się przy przeciwniku szybciej niż działają jego zmysły. Ludzkie oko nie nadąży za Błyskiem, batalia z góry przegrana. Ktoś tu chce ujmować skrytobójcom, jak niemile.
Szach.
- Oh doprawdy? I co widziałeś? Dotarłeś chociaż do lochów? A może widziałeś laboratoria i zbiorniki z ciałami? - Gdzieś tam wciąż spoczywały niegotowe kopie jej samej, na myśl o nich wzdrygała się nieznacznie, ale wciąż nie spuszczała z niego wzroku. Ich dłonie ledwie się musnęły w powietrzu kiedy ona równie szybko swoją cofnęła, niech nie myśli że zamierza się z nim w cokolwiek bawić. Zależy jej jedynie na zemście, inne uczucia się nie liczą, tylko ta paląca trzewia nienawiść.
- Teraz możesz mnie obrażać bo jesteś przydatny, w innym wypadku pozbawiłabym cię głowy równie łatwo jak małe dziecko jego słodyczy. Nie wyobrażaj sobie za wiele Zabójco, takich jak ty jest wielu, a nikomu jeszcze nie udało się mnie zabić. - Może i jej ciało trafiłoby z powrotem do Tartaros, ale nikt nie powiedział że ponowna ucieczka by się nie powiodła, potężne uczucie miłości czy nienawiści potrafiło przełamać wszystko. Po późniejszych słowach Giotto ciałem demonicy wstrząsnął słabo skrywany spazm śmiechu.
- Nigdzie się nie wybieram kochanie, potrzebujemy w tym momencie współpracy, a wasze między gildyjne wojny mnie nie interesują. Zniszczę Tartaros z twoją pomocą lub bez niej i przypomnę ci jeszcze o czymś zanim zaczniesz mnie osądzać dzieciaku - nikt nie wybiera tego jaki i gdzie się rodzi. - To było wyraźne ostrzeżenie by nie nadużywał jej cierpliwości oraz dobroci... tfu czegoś na kształt miłosierdzia na darmo. - Gdybym chciała się ciebie pozbyć zrobiłabym to kilka godzin temu i nie zostawiła żadnych śladów. Uznaj to za jakąś, coraz bardziej znikomą chęć współpracy i przestań się boczyć, fochy nic ci nie dadzą.

Kto powiedział, że da mu czas na przygotowanie się? Katarina jest nie tylko zwinna, ale również bardzo szybka i wbrew pozorom uniknąć jej ataku nie jest tak łatwo jak się wydaje, a jej słabości znajdują się gdzie indziej. O tym Giotto wiedzieć nie musi. Koniec szachów, to miła ale na dłuższą metę nudna gra.
- A ja wątpię czy wiesz ile tak naprawdę mam lat dzieciaku. Twoje unoszenie się dumą w niczym nam nie pomoże. - I wice wersa, ją także powoli zaczynało denerwować zachowanie chłopaka. Powinien się cieszyć, że jeszcze żyje bo zaczynał jej sprawiać problemy, a szukanie cierpliwości u demona to zgubna droga.
Nie miałaby szans? A to ciekawe bo mimo wszystko jakoś uciekła odłączając się raz na zawsze od Tartaros i stała teraz przed nim by go i siebie zarazem denerwować tym spotkaniem. Ocenianie jej zbyt nisko może się negatywnie odbić na twoim otoczeniu, a nikt nie powiedział że ona kieruje się czymkolwiek na kształt honoru.
- A myślisz, że ja ich kocham? - Zaśmiała się, ale było to wyjątkowo puste i chłodne, a przecięło powietrze niczym jeden z jej noży. - Radziłabym ci dobrze przemyśleć odpowiedź bo spytam cię ostatni raz. Zechcesz współpracować czy mam się stać twoim wrogiem? To nie jest groźba. Jeszcze nie. - Dawała mu prosty wybór, to jak się zachowa i odpowie będzie miało wpływ na jego dalsze życie. Znaczący wpływ zważywszy na to, że w tej chwili może się go pozbyć bez mrugnięcia okiem.

Oczywiście, że tego nie rozumiała - tak samo jak większości ludzkich zwyczajów i emocji. Dla niej stanowili jedynie pionki w grze kogoś silniejszego od nich, kogoś większego kto nie zawaha się zabić ich wszystkim na jedno skinienie dłonią. W jednym tylko się mylisz, negocjacje w tym wypadku nawet się nie zaczęły bo brak jej na to czasu. Wpieprzanie się bez zaproszenia to coś co demony potrafią najlepiej, nie sądzisz?
- Kiedyś przytępię ci te pazurki, ale teraz nie mam na to czasu. - Spokojnie oddaliła się w kierunku okna nie podejrzewając, że dowie się od niego czegokolwiek, a sam strzęp informacji, który podał jej na koniec rozmowy rozjaśnił jej sytuację. - Lojalność to coś czego nie znałam póki nie dołączyłam do Sabertooth. Nie musisz mi wierzyć, ale akurat w tej wojnie stoimy po tej samej stronie barykady, a to czy przeżyjecie zależy już od was. Pomogę, ale nie poświęcę się za nikogo. Nie teraz gdy jestem w końcu wolna. - Stając już na parapecie i otwierając okno na oścież przywołała coś na kształt uśmiechu po czym rzucając mu ostatnie spojrzenie dodała jedno słowo. - Dziękuję. - I skoczyła.

zt.