Imię: Garra
Nazwisko: Devorador
Wiek: Sam nie jest pewien. Setki, tysiące lat? Poczucie czasu zanika, gdy jest się zapieczętowanym przez Zerefa. Wygląda młodo.
Płeć: mężczyzna
Gildia: Grimoire Heart
Klasa Maga: S+

Wygląd: Niski, tajemniczy mag skrywający się pod szarym, długim płaszczem z głębokim kapturem. Dla tych, co już go poznali, jest długonogim demonem, cały futrem pokryty. Dzikie spojrzenie jego matowych, bladoniebieskich oczu może wprowadzić niejednego człowieka w zakłopotanie. Uśmiech zdobią mocne, białe kły. Z daleka może wydawać się wychudzonym goblinem(w ogóle też ma spiczaste uszy), lecz po bliższej obserwacji wyraźnie widać, że ma doskonale ukształtowane mięśnie typowe dla szybkiego zwierzęcia. Owłosienie nieco dłuższe od lwiego, czarne jak smoła, wyraźnie krwistą czerwienią połyskujące. Skóra widoczna w niewielu niepokrytych futrem miejscach jest gładka i czarna jak futro. Głowę ozdobioną ma pokaźnym, długim do pasa fryzem, jakiego mogłaby pozazdrościć niejedna kobieta. Długie ręce, tak samo jak jeszcze dłuższe nogi, są uzbrojone w ostre pazury. Z tą różnicą, że te u stóp ukryte są w długich błazeńskich butach. Jest ubrany, czy może raczej wpół ubrany w szare ciuchy doskonale przystosowane do łowów. Pełniące raczej rolę ozdobną, niż ochronną, przypominające szerokie bandaże. Jedna część to płachta zarzucona na ramiona i obwiązane bicepsy do połowy. Dalej są karwasze i obwiązane biodra z nogami. Od kolan w dół nogi są odziane w te tzw. legginsy przechodzące w przesadnie spiczaste buty.

Charakter:
Pewny siebie, arogancki i cwany, bardzo cwany. Gdyby startował w konkursie na Księcia kłamstwa roku, na pewno by zdobył pierwsze miejsce. Często ma dobry humor, aż dobry humor. Beztroski i (bez)konfliktowy, podstępny. Uwielbia czasem swojego przeciwnika poniżyć, ludziom nie szkodzi, gdy nie ma takiej potrzeby. Kocha, bardzo kocha. Bardzo dobrze wie, co to miłość do łowów. Potrafi być dobry, gdy tego chce z jakiego tylko sobie znanego powodu. Jego największym pragnieniem jest rozszarpanie Zerefa, przez którego stracił kiedyś radość życia. Ma nadzieję, że smoki powrócą na świat. Kochał na nie polować. Nie widzi nic złego w usunięciu kogoś ze swojej rasy. Ostatnio w głębi serca dumny jest ze swojego podejścia do innych demonów. Przecież czyni go to człowiekiem! Bardzo lubi przebywać wśród ludzi, więc trzeba chociaż trochę do nich się upodobnić. Istot, które tak chętnie pozbywają się przedstawicieli własnej rasy. Lubi wszelkie robactwo i gryzonie. Koty i psy też. Wszystko, co już od dawna nie jest warte polowania dla siły. Oczywiście lubi tego większego zwierza, ale już trochę inaczej. I lubi kobiety, bardzo je lubi.

Historia:
Całe jego życie opierało się na wiecznych łowach. Pomniejsze demony i istoty od różniące się, a zamieszkujące Tartaros, potem też zwierzyna w świecie ludzi i sami ludzie. Wszelkie bestie, w tym smoki. Były to wspaniałe czasy, które nigdy nie powrócą. Smoki zniknęły, zostawiając po sobie ogromną pustkę w dzikim sercu Garry. Tęsknotę za łowami, której nie sposób wyleczyć. Tęsknotę, która wreszcie rozbudziła swego rodzaju apatię, przeplataną ze stanami depresyjnymi, wzmagającymi pragnienie ciągłych łowów. Pragnienie, które tylko pogrążało jeszcze bardziej samotnego łowcę. Człowiek nie dawał już takiego ukojenia, jak dawniej, zwykła zwierzyna tym bardziej. W końcu dowiedział się co było przyczyną zniknięcia majestatycznych smoków. Był to Ten Zeref, o którym już tyle razy słyszał. Światełko nadziei w morzu nienasyconego głodu. „Rozszarpać”, było mottem Garry. Rozszarpać i pożreć tego maga, odzyskać swoje smoki.
Po wiecznej tułaczce odnalazł wreszcie wszystkiemu winnego maga. Rozpoczęła się walka, raczej jednostronna. Walka czystej furii z magią śmierci. I stało się coś, co zmusiło Morcznego Maga do wytężenia swych sił w obronie własnego dupska. Garra swym nieodpartym gniewem zaabsorbował całą moc, jaka miała go zabić, zyskując przy tym magię  Vacio Infernal Bestia. Na tym skończyła się jego przewaga. Został zapieczętowany. Długo się szamotał i przeklinał Zerefa, któremu złożył obietnicę, wykrzykując ostatnie słowo: „Rozszarpię”. Przez cały okres niewoli stał się mniej wybuchowy... wręcz oazą spokoju. Wyczekując sposobności na wypełnienie obietnicy. Na marne... nawet to przestało mieć w końcu znaczenie, do momentu w którym został uwolniony z tymi, co Tartaros założyli. Wyzwał ich od nudziarzy, jak bardzo ma ludzi w głębokim poważaniu i żeby poszli się... delikatnie mówiąc: „pieprzyć” z tą swoją misją wyludnienia świata. Jedyne czego chciał, to powrót do łowów, lecz zanim to zrobił, tak dla zasady zmasakrował jednego z piekielnych przybyszy na oczach jego towarzyszy. Nigdy nie lubił z nimi współpracować. Zakapturzony, odziany w szary płaszcz całe ciało skrywający, kroczył pomiędzy ludźmi. Paru natrętów nawet zdarzyło mu się usunąć z drogi. Czasem nocą został napadnięty, zdarzyło się, że za przejście po jakiejś drodze, czy też moście ktoś chciał od niego życie albo kosztowności. Jak się spodziewał, ubijanie takich słabeuszy nie sprawiało żadnej przyjemności. Zauważył też, że zabijając tamtego demona czuł się... inaczej. Jakby jakiś zew, który wtedy zignorował. Aż ślinka pociekła. To samo miał poczuć mianując się magiem, przyjmującym zlecenie na Labiosa Carnicero, olbrzymią bestię, terroryzującą nocami lokalną ludność.
Tym razem, stojąc wreszcie nad ubitym własnoręcznie truchłem Labiosa, nie zignorował wewnętrznego głosu. Posilił się jego mięsem i sercem, które były łącznikiem ze zbiornikiem magicznym potwora i jego duszą. Tiburon Infernal zostało przebudzone. Od tego momentu stał się oficjalnie najemnym magiem dla zabawy wykonującym kolejne zlecenia, a jedynymi dotychczas upolowanymi ludźmi byli ci z przyjmowanych misji.
Sielanka jednak nie mogła trwać zbyt długo. Wzbudził sobą zainteresowanie demonów, które (jak mu się wydawało) odpuściły sobie Garrę na jakiś czas i powróciły. Nie chcąc, by (jak to sam nazywa: Fajne) miejsca i kobiety ucierpiały na starciach samotnika z łowcami, wycofał się na jakiś czas z cywilizowanego świata. Rozprawił się z prześladowcami i żył w cieniu, dopóki cały świat o nim nie zapomniał.
Będąc pewien, że wreszcie się udało, wrócił jako bezimienne widmo. Do świata słynnego Fairy Tail, które go zainteresowało i z czasem coraz bardziej przyglądał się poczynaniom tej gildii i jej członków. I ich słynnej "mocy przyjaźni", jednak nie mógł się tam dostać. Szukał więc dalej. Lamia Scale było całkowicie nie w jego guście, a o Tartarosie nie chciał nawet słyszeć. Pozostało do wyboru jedyne miejsce, w którym mógł wreszcie odrzucić swoją zasadę "gry solo". Była to nielegalna Gildia, Grimoire Heart. Poszukiwania zawiodły Garrę do Hargeonu, gdzie ma spotkać się ze swoim informatorem w jednym z zaułków portu.

Rodzaj Magii:
1. [magia ulepszona] Alma Infernal Bestia
Magia, która narodziła się wraz z jej posiadaczem,  ma wpływ na naturalny charakter i wygląd.  Zmysły są wyostrzone, waga ciała jest zmniejszona.
Używanie jej wzmacnia ciało. Uzębienie jest ostrzejsze, tak samo jak pazury u stóp i dłoni, wydłużające się o połowę długości. Idzie za tym lepsza zdolność penetracji tkanki i pancerza ofiary. Owłosienie stroszy się, stając się naturalną zbroją. Na całym ciele lub wybranych miejscach. Zwiększa się gibkość, przystosowuje do osiągania lepszych prędkości. Moc wyzwalana poprzez inkantację słów ją określających. Z aktywowaną można wykorzystywać inne rodzaje magii.

2. [magia ulepszona] Vacio Infernal Bestia
Doskonalsza wersja „Duszy Bestii”, właściwości swojej poprzedniczki wzmacniająca. Dziedzina magii podmiany. Futro staje się o połowę dłuższe, dodając przerażającej dzikości. Zmienia się spojrzenie. Gałki oczne lśnią błękitną poświatą. Ciało emanuje fioletową barwą, której mroczna aura wydaje się wciągać cały świat, jakby czarną dziurą była. Czerń futra staje się jeszcze czarniejsza, a jego czerwonokrwisty połysk staje się wyrazistszy.  Ta magia wykorzystuje moc mrocznej i każdej jej podobnej. Żywi się złem i gniewem. Czerpana z samego wnętrza duszy Garry, jak i absorbowana z otoczenia. Im łatwiejszy dostęp, tym Vacio Infernal Bestia jest silniejsze. Mięśnie rosną, a moc skupia się na na sile i wytrzymałości. Raniąc przeciwnika, może zakazić rany tzw. Skazą Pustki, przez którą umysł i ciało powoli słabną. Jednak sama w sobie nie jest zabójcza i postęp w jej rozwoju bez problemów zatrzymać można magią leczniczą. Sprawność odzyskuje się jak po gorączce, przez jakiś czas po uleczeniu, ofiara Skazy Pustki może jeszcze miewać koszmary.
Z aktywowaną można wykorzystywać inne rodzaje magii.

3. Tiburon Infernal
Pokonawszy ofiarę będącą nieczłowiekiem (bestią, demonem, itp.) może ją pożreć (duszę, energię/życiową, magiczną, itp. jak kto woli), zyskując tym samym wybraną jej cechę i umiejętność. Im przeciwnik potężniejszy, tym wartościowsza moc zdobyta. Proces rozpoczyna się po wymówieniu nazwy magii.

Jeden pożarty przeciwnik to także szansa na jeden punkt do losowo wybranej cechy fizycznej. Każdy zebrany punkt działa tylko w trybie transformacji, których spis znajduje się poniżej:

- Labios Carnicero – był olbrzymim wilkiem, spaczonym magią Zerefa. Wymówienie jego imienia przebudza jego ducha, wzmacniającego szybkość i zwrotność. Tułów odrobinę się wydłuża, kończyny też; zachodzi w nich zmiana na kształt wilczych – doskonałych do biegu na czterech łapach. Przez całą długość kręgosłupa biegnie czarna grzywa, która kończy się na czubku długiego ogona, długiego jak samo ciało.
Można wykorzystywać dwie podmiany jednocześnie.

Ekwipunek:
płaszcz
strój łowczy
sakwa (20.000 Klejnotów)

1. Siła: 31
2. Szybkość: 101
3. Wytrzymałość: 44
4. Zwinność: 103
5. Zręczność: 1

Ostatnio edytowany przez Garra (2014-10-04 20:30:20)